Mooie lieve schat

Joubert Pignon debuteerde al in 2012 en heeft een abonnement op intrigerende titels. Zo heette zijn debuut Er gebeurde o.a. niets. Hiermee behaalde hij een plekje op de longlist van de Academica Literatuurprijs. Huil maar, ik wens je uitstel toe heettte zijn tweede boek in 2015. En nu dan, of eigenlijk afgelopen jaar, verscheen Mooie lieve schat. Waar het heen gaat met deze zoete woorden is niet de goede kant op, maar een absurde en levensechte richting, die je inlevingsvermogen volop aanspreekt. De ik-figuur is een hedendaagse zoekende in het leven en stuit dagelijks op de praktische problemen die dit met zich mee brengt en zijn onhandige manier van daarmee om te gaan.   

De schrijver speelt met zijn eigen personage. Is hij het zelf of is hij een bedenksel van zijn ware zelf en een andere schrijver? Al gelijk voorin het boek meldt hij: Iedere gelijkenis met bestaande personen berust op louter etc. Vervolgens biedt de uitgever zogenaamd de mogelijkheid om jezelf als lezer als hoofdpersoon te laten opvoeren voor een passende prijs. Wie biedt? In het nawoord neemt Robert Schuit afscheid van Joubert Pignon. Wie is wat en wat is waar? En maakt het uit? Wat blijft is een verzameling quasi trieste verhalen die een beeld geven van het dagelijks leven van iemand die het net zo min makkelijk heeft als zijn lezers.

Wel heeft hij een bepaald soort luiheid en absurde blik op het leven van alledag waarmee hij je meesleept en verrast, wat de verhalen een bepaalde aanrekkingskracht geeft. Ik was eerder geneigd de hoofdpersoon sympathiek te vinden dan een luie donder. Hoe hij dat precies voor elkaar krijgt weet ik niet. Over zijn zwijgend naast zijn vriendin zitten schrijft hij: ‘Eigenlijk wil ik nadenken over vroeger, toen we in elkaars bijzijn nog de leukste versies van onszelf waren.’

Het leuke is ook dat hij op diverse momenten zodanig uit de ware bocht vliegt, dat je weet dat je nu echt bent aanbeland in de fantasie van de schrijver. Een bron van vermaak en louterend inzicht in hoe het nu eenmaal schijnt te moeten gaan in het leven. Of dit nu de schrijver zelf betreft, zijn pseudoniem, of de tot hoofdpersonage gebombardeerde lezer, maakt eigenlijk niet uit. De verhalen boeien en dat is wat telt. Een kleine schat.