Met haar derde boek vertelt Alma Mathijsen een verhaal over het vertellen van
verhalen. Verhalen die schrijfster Iris vertelt aan haar close vriendin Kay.
Over vrouwen in verre culturen die de mannen de baas zijn. Zijn ze waar? Het
maakt niet uit. Ook Iris en Kay hebben geen mannen nodig, ze hebben elkaar. In
een zorgvuldig afgesloten cocon leven ze als twee-eenheid samen in het
geboortedorp van Iris, nadat ze als schrijfster geen verhalen meer te vertellen
leek te hebben. Haar debuut bleek achteraf haar topper. Al wat erna kwam
slechts een afgeleide daarvan.
Dan wordt hun idylle verstoord door een Amerikaanse journalist, die vanwege het 20-jarig jubileum van haar debuut op pad is gestuurd om haar te interviewen. Kay doet haar best om hem bij Iris weg te houden. Stukje bij beetje ontdekt hij het intrigerende verhaal van de vriendinnen. Hun wederzijdse afhankelijkheid houdt zichzelf in stand. Zijn oorspronkelijke oordeel over Iris maakt langzaam plaats voor fascinatie en empathie. Hij raakt verwikkeld in hun verhaal.
Om wiens verhaal gaat het uiteindelijk? Hoe groot moet je publiek zijn om het vertellen ervan de moeite waard te vinden? Wat als je verhaal binnenskamers blijft? De band tussen de vriendinnen is verstikkend en voor Iris bijna fataal. Het gaat niet zozeer om het verhaal van de meisjes, maar vooral om de wijsheden die je eraan kunt verbinden. Over hoe liefde en macht elkaar in de weg kunnen zitten, hoe het beste voor de ander in het beste voor jezelf kan veranderen en hoe een relatie dood kan lopen.
Mathijsen weeft mooie bespiegelingen op het leven door haar verhaal heen. Hoe je wordt gevormd als mens en hoe en met welke vooroordelen anderen tegen je aan kijken. Een wereldse blik in een klein universum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten