Strak blauw

Dit jaar kwam het derde boek uit van Renée van Marissing, Parttime astronaut. Toevallig zag ik haar vorige boek met de titel Strak blauw in de bieb op een thematafel liggen. Het zou gaan over wat er met je kan gebeuren als je teveel prikkels krijgt. Omdat ik daar wel een beeld bij heb, was ik benieuwd hoe zij dit zou verwoorden. En ik werd aangenaam verrast.

In het begin ging het lezen een beetje stroef. Lag het aan mij of de manier van schrijven, ik weet het niet goed. Maar eenmaal op gang was het een sterk verhaal. Niet eens zozeer qua inhoud, maar vooral door de manier van beschrijven van iets dat eigenlijk vrij abstract en ongrijpbaar is. Het gaat over een jonge fotografe die zich heeft afgekeerd van een groot deel van de wereld en nog een overzichtelijk contact aanhoudt met twee hechte vrienden. En die zijn haar soms zelfs nog teveel.

Haar hoofd raakt overvol en ze kan haar eigen gangen niet langer volgen. Ze dwaalt door de stad en heeft ontmoetingen die ze zich later niet goed kan herinneren. De schrijver treft heel goed de dolende ziel van de fotografe. Het lijkt een dwangmatig afhouden van alle soorten van input, alles is teveel, haar hoofd wil dat haar wereld te behappen is.

Zelfs het contact met haar vriendin, bij wie ze is ingetrokken, is haar op zeker moment teveel. Ze vlucht naar het platteland waar ze in alle rust alleen met zichzelf is. In het huis voor haar alleen sluit ze de wereld zoveel mogelijk buiten. De schrijver vindt goede woorden om het verloren gevoel van de hoofdpersoon uit te drukken. Ze beschrijft een kleine wereld zonder houvast, en met gedachten die zogenaamd onbegrijpelijke acties logisch maken. Zo komt het verhaal tot een heftig en onherroepelijk einde, terwijl de fotografe het idee heeft de draad van haar leven weer eenvoudigweg op te pakken. Een heel mooi verhaal, ben benieuwd naar haar nieuwste boek.