Hoe alles moest beginnen

In zijn nieuwe boek gaat Thomas Verbogt opnieuw terug in het verleden net als in zijn eerdere Als de winter voorbij is. Ook dit verhaal ademt lichtheid en vluchtigheid. Het gaat over herinneringen en de onbetrouwbaarheid daarvan. Dat weerhoudt hem er niet van het verleden zo te verwoorden als hij het nu bedenkt. Gedachten zijn waar, net als dromen, en de waarheid betekent iets, ook al is het een fictie, zo redeneert hij. Hij gaat terug naar zijn kindertijd, een belangrijke vriendin van toen, en hun minimale en bizarre contact door de jaren heen waarin zij ver van elkaar verwijderd zijn.

De scheiding van zijn vriendin in zijn jonge jaren is voor Thomas’ leven zeer bepalend geweest, net als een ziekenhuisopname die hij als kind onderging. Beide vormden een breuk met de eerdere veiligheid en betrouwbaarheid van zijn leven en hebben gemaakt dat hij zich moeilijk kan overgeven aan het sociale leven en de liefde. Pas laat in het verhaal blijkt hij nu samen met Stella te zijn, maar daarvoor gaat het telkens over Licia, zijn jeugdvriendin.

Hij heeft bij haar afwezigheid een romantisch beeld van haar en hun gezamenlijke jeugd gecreëerd. Ook zij heeft ondanks haar verhuizing naar het buitenland en jaren van afstand, ergens nog een zwak voor hem. Het maakt dat ze elkaar heel sporadisch treffen, wat geen onverdeeld succesvolle ontmoetingen zijn. Er is afstand, een verleden, een illusie en misschien teveel verwachting.

De ketting aan herinneringen, gebeurtenissen en gedachten vond ik op zeker moment een beetje zijig worden, maar dan zorgt een geheim van Licia voor een verrassende wending. Ze draagt het al sinds vroeger met zich mee en het lijkt haar en Thomas’ leven voor een groot deel bepaald te hebben. In hun zestiger jaren ontmoeten zij elkaar nog een keer. Weer zijn er het licht, de gedeelde gedachten, het afscheid. Ditmaal voorgoed? We weten het niet.