schreeuwend, hard, zacht protesteren, ageren actie, reactie
ben ik dan de enige die van schrik is stilgevallen
en betwijfelt of ze de moed van Charlie wel had gehad?
Een nieuw jaar vraagt om een nieuw begin. Ik wil graag meer tijd nemen om aan
mijn verhalen te schrijven en de bladen bij te houden. Ik las onlangs de
ontstress-tip: ‘Stop met het bijhouden van een weblog en stop ook gelijk met
het lezen van andermans blogs.’ Dit wakkerde mijn twijfel of ik mijn weblog nog
door zou zetten verder aan. Het is niet dat ik er stress van ervaar, maar het
legt wel beslag op mijn tijd en neemt een leesgedrag met zich mee dat soms wat
dwingend is.
Het schrijven van de stukjes voor mijn weblog is een soort routine geworden. Van
tevoren denk ik steeds: kan ik hier wel iets zinnigs over zeggen? En achteraf
ben ik meestal tevreden genoeg om het gedane in mijn agenda te noteren met een
uitroepteken erachter. Het resultaat verbaast me niet langer, het is een
verplichting die ik afvink, wat funest kan zijn voor een weblog, hoorde ik pas
geleden van een tekstschrijver die diverse weblogs verzorgt. De urgentie is
eraf, hoewel ik wel steeds meer lezers kreeg. Als ik in een dik boek bezig was, dan voelde ik me min of meer verplicht om
ondertussen dunnere boeken te lezen om over te kunnen schrijven op mijn weblog.
Van dit dwangmatige lezen wil ik mezelf verlossen. Ik wil mezelf de tijd gunnen
om dikke, dunne, oude en nieuwe boeken in alle rust te lezen, zonder telkens te
hoeven bedenken wat ik erover zal zeggen.
Zes jaar lang heb ik een weblog over mooie boeken bijgehouden. De laatste jaren
hier en daarvoor op een andere site. Het is mooi geweest. Ik zal zeker nog wel
wat over boeken te melden hebben op Twitter, maar niet meer hele verhalen.
Lezers bedankt & wie weet tot ergens anders!